Aopa Hellas

Ο Σ. Φανουράκης μίλησε στην Αεροπορική Ακαδημία Ελλάδος για την Αεροπορική Εκπαίδευση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Γενική Αεροπορία στην Ελλάδα. Διαβάστε την ομιλία του όπως την ανέρτησε ο ίδιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

 

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΦΑΝΟΥΡΑΚΗΣ (Ομιλητής)

 

Είμαι ευτυχής και υπερήφανος που είμαι ανάμεσά σας, ανάμεσα σε θρύλους θα έλεγα της Αεροπορίας.

Ευχαριστώ για την πρόσκληση.

Να συμπληρώσω τον κύριο Γιάκοβιτς ότι, είχα βοήθεια όταν ξεκίνησα.

Ναι. Μου έδωσε ο πατέρας μου 1.500.000 δραχμές το 1989 να αλλάξω λέει αυτοκίνητο αυτό που είχα, γιατί ήταν παλιό. Εγώ όμως πήγα με άλλους 2 φίλους και αγοράσαμε αεροπλάνο, από τον συγχωρεμένο τον Παπαζαφειρίου, από τη Θεσσαλονίκη και έτσι ξεκίνησα σιγά – σιγά να ξετυλίξω το κουβάρι της επιχειρηματικής μου δράσης, όντας ήδη μέσα στην αεροπορία, σαν μηχανικός αεροσκαφών. Με είπανε ονειροπόλο.

Να κάνω μια μικρή παρένθεση εδώ.

Ότι σήμερα προτίμησα να μη σας παρουσιάσω κάποιο power point, να κάνω λίγο έτσι την συζήτηση μου ως έκφραση αγωνίας περισσότερο. Ήθελα να σας δείξω μια από τις σχολές, που τυγχάνει να είναι η δική μου, την ποιότητα που προσφέρουμε στα παιδιά των γονέων που μας τα εμπιστεύονται, να τα κάνουμε πιλότους. Τα μισά από αυτά έρχονται από το εξωτερικό, από όλα τα μέρη του κόσμου.

Οπότε ας μην παρεξηγηθώ. Δεν είναι διαφήμιση της εταιρείας μου, απλά να δείτε μια εικόνα, να έχετε μια εικόνα για το πώς εκπαιδεύονται. Ίσως σε άλλες σχολές να είναι και καλύτερα οργανωμένες, για το πώς εκπαιδεύονται. Τα παιδιά μας δεν είναι ηθοποιοί, είναι αληθινοί πιλότοι, είναι αληθινοί μαθητές. Οπότε να έχουμε μια εικόνα για το πώς εκπαιδεύονται τα παιδιά μας στην Ελλάδα.

Είπα λοιπόν κάποτε ότι όνειρό μου είναι να πάρω μια μέρα τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου και να επισκεφτούμε ένα μοντέρνο αεροδρόμιο, οργανωμένο, Γενικής Αεροπορίας εδώ στην Ελλάδα. Να μπορώ να τα αφήσω να πάνε στην παιδική χαρά αεροπορικού θέματος, να τα ξεναγήσω σε ένα μουσείο Ελληνικής Αεροπορίας, να καθίσουμε σε ένα εστιατόριο, να πάμε σε μια καφετέρια, να βλέπουμε τα αεροπλάνα που πετάνε, να βλέπουν τους αλεξιπτωτιστές, να βλέπουμε τους ιδιώτες, να επισκεφτούμε ένα υπόστεγο, να επισκεφτούμε μια σχολή και να εμπλουτίσουμε το είναι μας με αυτό που λέγεται αεροπορία, με αυτό που μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας και γιατί όχι, πολύ καλός ο Ίκαρος και ο Δαίδαλος.

Δεν υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα τέτοια αεροδρόμια. Δυστυχώς. Ενώ υπάρχουν σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Είμαι λοιπόν, όπως με προ ανήγγειλε ο κύριος Γιάκοβιτς, ο Στυλιανός Φανουράκης, προερχόμενος από την Πολεμική Αεροπορία και σήμερα, εκτός από το Πρόεδρος της δικής μου εταιρείας, ήθελα να σας παρουσιάσω και τον εαυτό μου και ως Πρόεδρο της νέας, νεοσυσταθείσας Ένωσης Οργανισμών Αεροπορικής Εκπαίδευσης Ελλάδος.

Ήδη τη Δευτέρα (σ.σ. 15.4.24) ολοκληρώθηκαν όλες οι διαδικασίες. Θέλω να ευχαριστήσω και από αυτό το βήμα τους συναδέλφους μου που με εμπιστεύτηκαν να συνεχίσω για τα επόμενα 2 χρόνια και το αξιόλογο Δ.Σ. για να έρθουμε να συμπορευτούμε, να συμπαρασταθούμε, επιτρέψτε μου την έκφραση, να συμπολεμήσουμε, με σκοπό αυτά που είπε και ο κύριος Σταυλάς, την επίτευξη των υψηλών στόχων που έχουμε σαν χώρα. Γιατί όντως η Γενική Αεροπορία είναι ένα κομμάτι της μεγάλης βιομηχανίας του τουριστικού προϊόντος που παράγει η χώρα μας.

Δεν μπορούμε λοιπόν να εξαιρέσουμε τη Γενική Αεροπορία από αυτό. Εξάλλου δεν ανακαλύψαμε εμείς τον κύκλο, υπάρχει ο τροχός, υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου πληθώρα αεροδρομίων Γενικής Αεροπορίας, πληθώρα διαδικασιών, φιλικά στην ανάπτυξη μιας τέτοιας δραστηριότητος.

Είμαστε επίσης και ενεργά μέλη αυτής της κοινωνίας, παράγοντες της Γενικής Αεροπορίας και έτσι έχουμε την υποχρέωση, έτσι το βλέπω εγώ, αλλά και τιμή για μας, να προτείνουμε οτιδήποτε ωφέλιμο με σκοπό την ενθάρρυνση όλων μας στην ενεργή συμμετοχή, με κάθε νόμιμη όμως κίνηση, που αποσκοπεί στην ανάπτυξη και βελτίωση των πλουτοπαραγωγικών δυνάμεων της χώρας μας.

Αυτό κατ’ εμέ θα έπρεπε να είναι μέλημα, για να μην πω υποχρέωση, για μένα είναι υποχρέωση, μέλημα του κάθε πολίτη, του κάθε Έλληνα πολίτη.

Εκμεταλλευόμενος λοιπόν από αυτή την ευκαιρία, από αυτή την πρόσκληση και ευχαριστώ πάρα πολύ το Δ.Σ. της Αεροπορικής Ακαδημίας που είμαι σήμερα εδώ, τον κύριο Γιάκοβιτς και όλους εσάς που είμαστε παρέα, για να πω και εγώ με τη σειρά μου, όχι απλά για να τα πούμε, να δούμε τον τρόπο τώρα, να ξεφύγουμε από το λένε και λένε και τα ακούμε εμείς.

Πού θα πάνε αυτά που θα πούμε σήμερα.

Πως θα διεγείρουνε τα ώτα των ιθυνόντων να δούμε επιτέλους ένα αποτέλεσμα και όταν λέω επιτέλους, δηλαδή έχουμε δει πολλά. Δόξα τω Θεώ μου έχει δοθεί η ευκαιρία να πω αυτά που θα πούμε σήμερα μαζί ακόμα και στην Βουλή των Ελλήνων, ακόμα και σε γιορτές που έχουμε κάνει, ακόμα και σε άλλες διοργανώσεις, όμως πρέπει σήμερα, πιστεύω, έστω από αυτή τη μικρή παρέα, να ανακαλύψουμε τον τρόπο να διεγερθούν τα ώτα των ιθυνόντων από αυτό, όχι δίκαιο αίτημα, το αυτονόητο. Δηλαδή, ποιο είναι το αυτονόητο; Είναι δυνατόν να μην μπορεί να πετάξει ένα ιδιωτικό αεροπλάνο, όπως ο κύριος Σταυλάς μας είπε, έχοντας ίσα δικαιώματα όλων των αεροναυτιλλομένων;

Όντως δεν μπορεί να πετάξει. Δεν υπάρχει αεροδρόμιο Γενικής Αεροπορίας, δεν υπάρχουν κανόνες που να προασπίζουν τα συμφέροντα ενός πιλότου Γενικής Αεροπορίας και ούτω καθεξής.

Όπως πολύ καλά προαναφέρθηκε, δεν υπάρχει αεροδρόμιο Γενικής Αεροπορίας όχι μόνο στην Αττική, αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας, αν εξαιρέσουμε τον Αμυγδαλεώνα και μπράβο τους και στα παιδιά που εγχείρησαν ένα τέτοιο project και σ’ αυτούς που αποφάσισαν και σ’ αυτούς που ενέκριναν και σ’ αυτούς που συνέβαλαν και έχουμε ήδη ένα, ένα πρότυπο που μπορούμε να περπατήσουμε και να προχωρήσουμε και στη δημιουργία άλλων τέτοιων αεροδρομίων.

Όμως δεν υπάρχει και δεν υπάρχει και σχέδιο. Ένα αεροδρόμιο στα Μέγαρα, το οποίο έχει διατεθεί μετά από μεγάλο Γολγοθά, μεγάλη πορεία της Γενικής Αεροπορίας αν θυμηθούμε ξεκινώντας από το Ελληνικό, και πριν από αυτό από το αεροδρόμιο Μαραθώνα, το οποίο σήμερα είναι λίμνη κουνουπιών, είναι φωλιές κουνουπιών σήμερα ο Μαραθώνας, και μετά να τους φέρουμε στο Ελληνικό, προσωρινά και για να μην τους καταστρέψουμε τελείως τους πάμε στην Τανάγρα και μετά από την Τανάγρα πάμε στα Μέγαρα.

Πολύ καλώς οι Υπουργοί τότε σε Υπουργική συνεργασία, φρόντισαν και παραδόθηκε, παραχωρήθηκε ένας χώρος 100 στρεμμάτων για τις ανάγκες της Γενικής Αεροπορίας, αλλά τελικά έμεινε εκεί γιατί, οι ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων που όλοι σεβόμαστε, γιατί προερχόμαστε από κει, είναι τόσο υψηλές που δεν μπορεί αν δεν βρεθεί άλλη λύση να παραχωρηθεί έστω και το παραμικρό και χώρος και χρόνος, για την ανάπτυξη.

Γιατί εδώ μιλάμε τώρα για ύπαρξη για ένα μέρος της Γενικής Αεροπορίας. Άρα, την ανάπτυξη την ξεχνάμε. Το αεροδρόμιο είναι πρωτίστως στρατιωτικό. Λειτουργεί με τους δικούς του κανόνες. Οι άνθρωποι που έχουν οριστεί νομίμως από το κράτος, το οποίο όλοι σεβόμαστε, κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους, όμως δεν υπάρχει κάτι περισσότερο, έτσι ώστε να διευκολυνθούν οι ανάγκες της Γενικής Αεροπορίας που είναι ειδικές, δεν είναι στρατιωτικές. Ο στρατιώτης πετάει με έναν Α κανονισμό, ο πολίτης, η σχολή λειτουργεί με συγκεκριμένους κανόνες και επιτρέψτε μου να αναφέρω επί τροχάδην, με τους κανόνες της EASA, ICAO και Εθνικής Πολιτικής Αεροπορίας.

Άρα, το αεροδρόμιο το οποίο έχουμε δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες ανάπτυξης, απλά φυτοζωούμε όσοι αναγκαστικά πήγαμε εκεί, διότι επιτρέψτε μου να αισθάνομαι “εσωτερικός μετανάστης”. Το σπίτι μου είναι ακόμα στη Ρόδο, είμαι δημότης Ρόδου, ξεκίνησα από τη Ρόδο, όμως για το καλό της πατρίδας το οποίο σέβομαι, τα αεροδρόμια δόθηκαν σε μια εταιρεία να τα διαχειρίζεται, η οποία δεν είναι καθόλου φιλόξενη με τη Γενική Αεροπορία.

Δεν έχει απαντήσει σε κανένα από τα email μου αιτήματα να μείνω εκεί, στη Ρόδο, παρόλο που οι εγκαταστάσεις μου είναι εκεί. Δεν έχουν απαντήσει ακόμα σε email μου, τους χειμερινούς μήνες, επαναλαμβάνω, τους χειμερινούς μήνες που το αεροδρόμιο της Ρόδου υπολειτουργεί, ώστε να βρίσκονται ένα ή δύο αεροπλάνα να εξυπηρετούν ανάγκες και μένουμε σε ένα τέτοιο καθεστώς, το οποίο όντας εδώ στα Μέγαρα και αισθανόμενος εγώ ως “εσωτερικός μετανάστης”, να προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι περισσότερο.

Μην με παρεξηγήσετε, δεν ήρθα να πω τον πόνο μου, ήρθα να δούμε μέσα από πραγματικά βιώματα τη λύση. Πρέπει, είμαστε υποχρεωμένοι, να βρούμε λύση. Δεν μπορούμε απλά να αναφερόμαστε στο πρόβλημα. Ξεχάστε με εμένα. Εγώ είμαι σήμερα, αύριο μπορεί να μην είμαι, αλλά υπάρχουν δεκάδες άλλοι άνθρωποι οι οποίοι θα συνεχίσουν αυτό, γιατί; Γιατί αυτό είναι ο κανόνας. Αυτός είναι ο κανόνας.

Ερχόμενος λοιπόν στο πρόβλημα, το οποίο έχει να κάνει με τη λειτουργία των αεροδρομίων, αυτό είναι το βασικότερο. Δεν υπάρχει λοιπόν αεροδρόμιο, τελούμε σε μια κατάσταση φιλοξενούμενοι σε ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο και να είναι καλά οι άνθρωποι παρέχουν, υπερβάλλουν εαυτό για να εξυπηρετήσουν και τις δικές μας ανάγκες και τους είμαστε υπόχρεοι, όμως μέχρι εκεί. Δεν έχει γίνει κάτι περισσότερο για την αναβάθμιση του αεροδρομίου ή τον χαρακτηρισμό του ως στρατιωτικό και πολιτικό, έτσι ώστε και η πολιτική αεροπορία να έχει λόγο και να δώσει αυτά που μπορεί να δώσει, όπως δίδονται σε άλλες χώρες, να δώσει στην ανάπτυξη της Γενικής Αεροπορίας. Αλλά επειδή σήμερα είμαι καλεσμένος εδώ για να μιλήσω για τον τομέα της επένδυσης, για να μην καταχραστώ τον χώρο και το χρόνο, θα κάνω μια μικρή αναφορά και να πω ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν τουλάχιστον 20 αεροπορικές σχολές πιλότων, αξιόλογες όλες, από την πρώτη ως την τελευταία. Να πω ότι υπάρχουν τουλάχιστον 10 σχολές άλλων αεροπορικών επαγγελμάτων, επίσης αξιόλογες από την πρώτη ως την τελευταία.

Όλα αυτά φανταστείτε ότι, σε όλες αυτές τις χώρες φιλοξενούν τουλάχιστον στο 50% των μαθητών τους, μαθητές από όλα τα μέρη του κόσμου και δεν είναι τυχαίο που πολλές αεροπορικές εταιρείες εμπιστεύονται Ελληνικές εταιρείες, Ελληνικές σχολές, στο να εκπαιδεύουν τους δικούς τους πιλότους. Δεν είναι τυχαίο. Η ιστορία συνεχίζεται με την αεροπορία μας να πρωτοστατεί σε πολλά-πολλά γεγονότα παγκοσμίως.

Για το εγχείρημα αυτό και όλη την προσπάθεια που καταβάλλουν οι επιχειρηματίες του χώρου και ειδικά στις αεροπορικές σχολές ακούμε ότι, δεν είναι ο φθηνός ή δεν είναι ο χαμηλού οικονομικού επιπέδου πελάτης. Ένα παιδί για να σπουδάσει θα χρειαστεί, από 60.000 – 70.000 – 80.000 – 120.000€ σε μια διάρκεια από 11 έως 18 μήνες. Φανταστείτε λοιπόν, αν κάθε σχολή φιλοξενεί σήμερα 50 μαθητές, οι 20 σχολές πόσους μαθητές έχουμε στην Ελλάδα και αυτό αν το διαιρέσουμε δια του 2 πολύ αυστηρά, φανταστείτε πόσους ξένους μαθητές έχουμε στην Ελλάδα.

Ποιο είναι όμως το μέλημα; Ποιο είναι το σπουδαίο;

Ότι με τις συνθήκες που είμαστε και καθόσον υπολειτουργούμε, μόνο το 30% των δυνατοτήτων μας είναι εκμεταλλευμένο αυτή τη στιγμή. Δηλαδή αυτό το 50 μαθητές, μπορούμε να το κάνουμε 150 ο καθένας. Πολλαπλασιάστε το επί 20 και δείτε σε τι νούμερα θα πάμε. Άραγε, οι low cost εταιρείες θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν, επιβάτης της low cost εταιρείας θα μπορούσε να ανταγωνιστεί μια σχολή σε έσοδα; Σε συνάλλαγμα; Ασφαλώς όχι. Και η ποιότητα και το πρεστίζ και η αναβάθμιση. Εγώ χαίρομαι με τις πρωτοβουλίες που ακούω συχνά – πυκνά με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, με τις ιδιωτικές σχολές, να αναφέρουμε, να αναπτύξουμε. Ασφαλώς είμαι υπέρ και είμαι υπέρ και στην αναβάθμιση και των κρατικών Πανεπιστημίων και Ελληνικής εκπαίδευσης. Όμως, δεν είναι οι σχολές πιλότων εκπαίδευση; Ασφαλώς και είναι.

Όταν φεύγει ο μαθητής μας από εδώ και πάει και πιάνει κατευθείαν δουλειά σε μια μεγάλη αεροπορική εταιρεία, ανεξάρτητα αν είμαστε αναγνωρισμένοι από το Υπουργείο Παιδείας ή όχι, αυτό δεν αποτελεί υψηλού επιπέδου εκπαίδευση; Ασφαλώς και είναι. Το καλό της υπόθεσης λόγω της παγκοσμιοποίησης, του εναρμονισμού των σχολών μας με τη EASA, ο μαθητής μας, ο απόφοιτος, φεύγει από την Ελλάδα και μπορεί να εργαστεί σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, επίσης κάτω από την ομπρέλα της EASA.

Θέλω να πω λοιπόν ότι, το προϊόν που παράγουν οι σχολές είναι ασφαλώς ένα προϊόν που μπορεί να ενταχθεί μέσα στη γενικότερη έννοια της Γενικής Αεροπορίας, όπως και προηγουμένως το περιγράψατε και μπορεί αυτό να συμβάλει και στην αναβάθμιση του γενικότερου προϊόντος, αλλά μπορεί και περισσότερο να αναβαθμίσει και την εικόνα γενικότερα της χώρας στην εκπαίδευση και στην αεροπορική εκπαίδευση, αλλά και σε όλες τις δράσεις και τους τομείς σχετικά.

Να πούμε επίσης ότι φαντάζει κάπως σαν να στηρίζουμε το πανεπιστήμιο, να θέλουμε να οργανώσουμε την τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά έχουμε αφήσει πίσω, πολύ πίσω, την Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια. Πώς θα σπουδάσει ο φοιτητής στο πανεπιστήμιο αν δεν έχει τις καλές βάσεις από το νηπιαγωγείο ακόμα, άρα από την Αερολέσχη αντίστοιχα. Από το Δημοτικό, από τη σχολή του PPL. Από το Γυμνάσιο και Λύκειο, από τη σχολή επαγγελματιών πιλότων.

Πώς μπορούμε λοιπόν να έχουμε έναν άνθρωπο, έναν φοιτητή που θέλει να σπουδάσει αποτελεσματικά, ικανοποιητικά σε ένα πανεπιστήμιο, όταν δεν του έχουμε δώσει την υποδομή να ξεκινήσει, όπως ξεκινάει ένας απλός μαθητής.

Δεν θα σας κουράσω περισσότερο, γιατί νομίζω ότι τα έχουμε πει και εγώ θα παρακαλέσω για άλλη μια φορά ακόμα το αυτονόητο.

Ο χώρος θέλει μια απόφαση. Δηλαδή, το να συζητάμε μεταξύ μας και να τα ανακυκλώνουμε και να τα ξαναλέμε, είναι καλό γιατί μας κρατάει ζωντανούς, αλλά πρέπει να δούμε το πώς θα φτάσουμε σε δίκαιο κράτος, κυβερνήσεων, έτσι ώστε και αυτοί μαζί με εμάς να ενστερνιστούνε το θετικό της προσπάθειας και να ενταχθεί το όλον σε ένα από τα κυβερνητικά προγράμματα, αφήνοντας πίσω αυτές τις στρεβλώσεις και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος που βλέπουν, όπως είπε και ο κύριος Σταυλάς, την Γενική Αεροπορία ως πάρεργο, ως εμπόδιο, ως μπελά, από τον πρώτο, συγγνώμη για τη φράση μου, ή σε πολλούς από τους δημόσιους υπαλλήλους που διαχειρίζονται, είτε αυτό είναι εναέρια κυκλοφορία, είτε είναι αεροδρόμια, είτε είναι άλλες διαδικασίες.

Δεν θα σας κουράσω άλλο. Νομίζω ότι, έστω και λίγο κατάφερα να αφυπνίσω την δική σας αγωνία γύρω από το θέμα και να σας παρακαλέσω να μεταλαμπαδεύσουμε αυτή την αγωνία όσο ψηλότερα μπορούμε, με σκοπό όχι να κάνουμε το χατίρι του Φανουράκη, ούτε του κυρίου Μπίρη, ούτε του κυρίου Σταυλά. Των παιδιών και των εγγονιών αυτών των ανθρώπων τα συμφέροντα πρέπει να προασπίσουμε.

Σας ευχαριστώ πολύ.